Bo, nie można zmuszać na siłe... wiesz...

Nasze rozmowy:

Wchodzę dzisiaj na balkon, gdzie Maciuś rozwiesza pranie:

Maciej: Ja rozwieszam pranie, wiesz?

Ja: Aha, a mogę Ci pomóc?

Maciej: No, a chcesz?

Ja: No, chcę, pomogę Ci

Maciej: Bo nie można zmuszać na siłe..., wiesz...

A Ty wiesz? :-)

Dzieci są takie same jak my, nie możemy traktować ich jak jakiegoś innego gatunku

Ja na przykład bardzo nie lubiłam skakać w dal, ale musiałam...

Musiałam słuchać jak Pani od w-fu się wydzierała kiedy źle skoczyłam, bo myślała..., że jestem lepsza...

Kiedy tak się wydarła, następny i każdy kolejny skok były gorsze...

Kiedy biegłam też się darła, że za wolno... kiedyś w tym stresie podczas biegu chyba na 60 metrów to było, chciałam szybciej, lepiej... ponad swoje siły i możliwości...ale tak się nie da... i upadłam, poździerałam się... pamiętam jak mi było strasznie wstyd przed klasą...

Lubiłam grać w siatkówkę, ale kiedy tylko mój serw się nie udał albo źle odebrałam pół osiedla słyszało moje nazwisko, a zaraz za nim "jak Ty grasz !!!"

I pomyśleć, że to były czasy Liceum...

Musiałam tego słuchać...

Musiałam, bo moje poczucie własnej wartości ... Cóż może i miałam jakąś w miarę dobrą pewność siebie jeśli chodzi o grę w siatkę, ale ta pewność siebie w żaden sposób nie przekłada się na poczucie własnej wartości...

Przestałam lubić nawet siatkówkę...

A potem przestałam lubić w-f...

A w końcu przestałam lubić szkołę...

Od 1 września nasza Maja idzie do szkoły, wierzę że to nie będzie taka szkoła jaką ja znałam...

Na temat poczucia własnej wartośći i pewności siebie mówię na seminarium "Jestem OK taki, jaki jestem!"

Z serca zapraszam

Ela :-)